Προσπαθώ να αποφύγω την υπερβολή για την εθνική ομάδα. Σκέφτομαι πως παίζαμε με τη Λετονία σε τελική ανάλυση και κάνει καλό σε όλους να κρατάμε μικρό καλάθι.
Ομως δεν μπορώ να μην ομολογήσω… δημόσια πως ένιωσα μια ασυνήθιστη ευφορία για παιχνίδι της Εθνικής μας χθες το βράδυ. Είδα ένα ματς απόλυτης υπεροχής από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και ο αντίπαλος ήταν μεν η Λετονία, αλλά δεν ήταν και το… Λουξεμβούργο. Αλλωστε, και στην πρεμιέρα η Γεωργία ήταν απέναντί μας και η Εθνική μας δεν μπόρεσε να ξεμπλοκάρει πραγματικά σε κανένα σημείο του αγώνα. Και γι’ αυτό δεν έφταιγε μόνο το γρήγορο γκολ που δεχθήκαμε. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, πέρα από τη νίκη και την εξαιρετική εμφάνιση. Η εξέλιξη…
Χθες το βράδυ είδαμε μια ομάδα που αρχίζει πραγματικά να παίζει διαφορετικά. Δεν χωράει αμφιβολία σ’ αυτό. Η Εθνική μας είχε πάνω από… έναν τρόπο ανάπτυξης και επίθεσης. Κυνήγησε από τα άκρα, τον άξονα, είχε σχέδιο στο παιχνίδι της, δούλεψε στημένες φάσεις επίσης βάσει σχεδίου και κατάφερε να έχει στην κατοχή της την μπάλα και να επιβάλει απόλυτα το παιχνίδι της.
Αν αυτή την εποχή δεν είχαμε την ατυχία να μη βρίσκονται στο ρόστερ της Εθνικής μας οι επιθετικοί που θα θέλαμε (ή αυτοί που βρίσκονται να μην είναι στη φόρμα που θα έπρεπε), το κοντέρ θα έγραφε τουλάχιστον τρία γκολ και θα είχαμε περισσότερους λόγους να υποστηρίξουμε το αίσθημα της… νέας Ελλάδας που μας έβγαλε αυτή η ομάδα. Γιατί πολύ βασικό είναι πως –όπως φαίνεται– οι διεθνείς μας αρχίζουν να μαθαίνουν όχι μόνο τον «τρόπο» του Σάντος, αλλά και αυτός να μαθαίνει τον τρόπο που λειτουργούν και να ξέρει όλο και καλύτερα πώς θα τους χειρίζεται εντός και εκτός γηπέδου. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τις πληροφορίες για τον ερχομό της ηρεμίας στο στρατόπεδο της Εθνικής (μετά τις αποχωρήσεις και τα διάφορα «λόγια») ήρθε και αυτό το παιχνίδι.
Αξιζε στους παίκτες, αξίζει και στον Σάντος. Γιατί, αν μη τι άλλο, δεν περιμένει να φτάσει ένας παίκτης σε… ώριμη ποδοσφαιρική ηλικία για να του δώσει την ευκαιρία. Αρκεί να δείχνει και εκείνος ότι μπορεί να την αρπάξει. Ο χθεσινός Νίνης ήταν αυτός που πρέπει πρώτα απ’ όλους να τον γουστάρει ο ίδιος ο… εαυτός του. Είχε το κέφι αλλά και τη σοβαρότητα που πρέπει να έχει ένας παίκτης της ηλικίας του, ο οποίος παίρνει τέτοια παιχνίδια στα πόδια του. Ο Φετφατζίδης, που άλλες εποχές θα έβλεπε πάγκο σε τρεις… τέσσερις προκριματικές φάσεις μέχρι να παίξει αλλαγή σε… φιλικό, πήρε χρόνο συμμετοχής και επιβεβαίωσε το «θράσος» που έχει δείξει και στον Ολυμπιακό.
Ο Παπασταθόπουλος παίζει ήδη σαν να έχει καμιά 50αριά συμμετοχές στην πλάτη του και είναι φανερό πως αρχίζουν και βρίσκουν το ενδιαφέρον τους για το παιχνίδι της Εθνικής τόσο οι παίκτες της «μεσαίας» ηλικίας, όπως ο Σαμαράς, ο Αβραάμ και ο Τοροσίδης, όσο και οι πιο μεγάλοι, όπως ο Κατσουράνης και ο Καραγκούνης, που δεν έχουν πλέον το βάρος του να συντονίζουν και την ομάδα μέσα στο γήπεδο με… αυτοδιαχείριση.
Το μόνο που μένει είναι να αρχίσουν να βρίσκουν δίχτυα ο Σαλπιγγίδης και ο Μήτρογλου (που κυνήγησε πολύ χθες πάντως) για να πατήσει πολύ καλά η ομάδα στα πόδια της.
Ολα αυτά βέβαια –επαναλαμβάνω– πρέπει να τα βλέπουμε στα πραγματικά τους μεγέθη. Αν χθες με αυτήν την εμφάνιση οι Λετονοί ισοφάριζαν από μια… ξεκούδουνη φάση, δεν θα γράφαμε τίποτα από όλα αυτά αλλά απλώς ένα… «γαμώτο»! Η εμφάνιση ήταν καλύτερη από το 5-2 με την ίδια ομάδα για τα προκριματικά του Μουντιάλ, αλλά οι βαθμοί φέρνουν την ευτυχία. Της ομάδας, όχι απαραίτητα και των φιλάθλων. Αλλά όσον αφορά τη δουλειά του Σάντος (που πρέπει να έχει βάθος χρόνου), θέλει τη βοήθεια της βαθμολογικής συγκομιδής αλλιώς θα πάει στράφι. Μπορεί στην πορεία να μην πάνε όλα καλά. Ο δρόμος είναι δύσκολος και χθες είδαμε απλώς τα πρώτα καλά και ελπιδοφόρα δείγματα. Μακάρι όλα να πάνε πρίμα όμως. Γιατί η ευφορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ξεχαστεί κάπου στο μακρινό παρελθόν…
Πηγή: http://www.exedrasports.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου