Μετά, πηγαίνοντας, βλέπεις παλληκάρια…απ’ όλα τα είδη. Ψηλούς, κοντούς, ημίψηλους, κανονικούς. Μια φυσιολογική κοινωνία ανθρώπων. Δεν της λείπει τίποτα. Μπορείς να παίξεις τα πάντα, μ’ αυτούς. Κι απ’ όλες τις ηλικίες. Σε χημεία, δυνητικά συναρπαστική. Ένα σχήμα, για δέκα χρόνια μπροστά. Να σταθούμε λίγο σ’ αυτό. Να σταθούμε, στην ενδεχόμενη ενδεκάδα με τη Λετονία. Σηφάκης 26, Τοροσίδης 25, Τζαβέλλας 23 (ή Σπυρόπουλος 27), Παπασταθόπουλος 22, Παπαδόπουλος 26, μία…σκανδαλωδώς νεανική αμυντική γραμμή. Στους χαφ, ύστερα. Τζιόλης 25, Κατσουράνης 31, Καραγκούνης 33. Και στους επιθετικούς. Σαλπιγγίδης 29, Κονέ 23, Μήτρογλου 22.
Ανανέωση, αυτό δεν είναι το…πάγιο αίτημα; Δύο γερουσιαστές λοιπόν, στους έντεκα. Κι άλλοι δύο, ο Λυμπερόπουλος κι ο Καφές (32), στους επτά του πάγκου. Ανάμεσα σε Νίνη (20), σε Βίντρα (29), σε Μαλεζά (24), τον Φετφατζίδη, τον Μανιάτη (24) που αυτή τη φορά έμεινε σπίτι, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο (18) που αύριο-μεθαύριο έρχεται κι αυτός, τον Σαμαρά (25) εννοείται. Ούτε καθόλου γερουσιαστές, ούτε πολλοί γερουσιαστές. Μόνον η σωστή αναλογία. Να στηρίξουν τα νιάτα, να στηριχθούν στα νιάτα. Ένα, είναι που δεν έχουμε. Γιατί…δεν υπάρχει, απλώς. Αριστερούς. Αριστερός στόπερ, θα παίξει δεξιός. Ο Αβραάμ. Μέσα αριστερά, θα παίξει δεξιός. Ο Καραγκούνης. Εξω αριστερά, θα παίξει δεξιός. Ο Κονέ. Κι ο Σαμαράς να ‘παιζε εκεί, δεξιός είναι. Κι ο Σαλπιγγίδης να ‘παιζε, δεξιός είναι. Κι ο Νίνης να ‘παιζε, δεξιός είναι. Ευτυχώς, τουλάχιστον έχουμε τους μπακ. Που και στο παρελθόν τους είχαμε, αλλά πάλι βάζαμε, κι εκεί, δεξιό. Τον Τοροσίδη. Αυτό, τουλάχιστον, το ‘χουμε γλιτώσει πλέον. Οριστικά.
Σπυρόπουλος και Τζαβέλλας. Καμιά φορά σκέφτομαι, γιατί ή ο ένας ή ο άλλος. Γιατί όχι και οι δύο. Ο ένας μπακ-χαφ, ο άλλος χαφ-εξτρέμ. Μια καλή συνταγή, αλλά για τα πολύ δύσκολα ματς. Στο Ζάγκρεμπ π.χ., θα έστεκε. Αλλ’ ο Σπυρόπουλος έμεινε πίσω τότε, στην Αθήνα, τραυματίας. Θα στέκει, επίσης, στα τελικά ενός EURO ή ενός Μουντιάλ, στον αγώνα εναντίον της ομάδας-θηρίο του ομίλου. Κάποτε, θα το δούμε. Αλλά της Λετονίας, όχι, της…πάει πολύ. ‘Η του Ισραήλ. Δεκτόν. Πολύ περισσότερο, εντός έδρας. Χαράμι.
Η ιδέα, πάντως, είναι ότι ελλείψει αριστερών μεσοεπιθετικών στο ελληνικό τοπίο, όποιος δυσεύρετος «το έχει» και παίζει, έστω, εικοσάλεπτα στην ομάδα του (ας είναι και ένα εικοσάλεπτο…το μήνα, που λέει ο λόγος) ο Φερνάντο Σάντος θα τον «τουφεκίζει» κανονικά. Ελα δω! Ο κόουτς θα παραβαίνει τη βασική αρχή, ότι προϋποτίθεται να παίζεις στην ομάδα σου για να καλείσαι, και αυτόν, τον συγκεκριμένο, όπου τον πετυχαίνει, θα τον καλεί. Ο αριστερός Στολτίδης, ένα παράδειγμα, σήμερα αποκλείεται να έλειπε. Είναι για να συνειδητοποιεί ο αριστερός (Γιάννης) Παπαδόπουλος, λοιπόν, τι τρελή ευκαιρία καριέρας έχει. Εκκρεμεί, να την πιάσει απ’ τα μαλλιά. Αν δεν γίνεται στον Ολυμπιακό, κάπου. Οπουδήποτε.
Είναι ένα θέμα, οι αριστεροί, που δεν μπορείς, από τη φύση του, να το ζορίσεις και πολύ. Επάνω σε κάποιο κρεβάτι του Προκρούστη. Θέλεις, και προσεύχεσαι, αυτή η φύση να σε βοηθήσει με κανα-δυο δωράκια. Γιατί αυτά, δώρα είναι. Ο Τζαβέλλας έγινε, από τη φύση. Για κάποιον λόγο, με το αριστερό κλώτσησε την πρώτη μπάλα που του πέταξαν στα πόδια, παιδάκι. Για κάποιον λόγο, γράφει και με το αριστερό χέρι. Δεν είναι προϊόν δουλειάς, είναι μια ωραιότατη ανορθογραφία της φύσης. Κι είναι και νταμάρι, από δύναμη. Με έκπληξη ανακάλυψα, πριν μερικούς μήνες που τον ρώτησα, πως δεν «έγινε» νταμάρι. Γεννήθηκε! Το πιστεύεις ή όχι, μου είπε, δεν έχω πατήσει το πόδι μου σε γυμναστήριο…
Χάθηκε να είχαν κάνει οι Ελληνίδες μανάδες των mid-80s μερικούς Τζαβέλλες, να ‘χαμε να διαλέγαμε;
Πηγή: http://www.contra.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου