Ο Τσάβι και ο Ινιέστα πηγαίνουν, στην ποδοσφαιροκουβέντα όπου γης, περίπου όπως... ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ. Ποτέ δεν αναφέρεις μόνο τον έναν, δίχως να κολλήσεις δίπλα και τον άλλον. Αν κανείς δεν ξέρει, δικαιολογείται (από τις αναφορές-σετ) να νομίζει πως πρόκειται, όχι για δύο, αλλά για έναν Ισπανό ποδοσφαιριστή με δύο ονόματα. Ο διάσημος Τσάβι-Ινιέστα. Οπως λέμε Ράιτ-Φίλιπς.Πάνε σετ, επειδή είναι οι δύο που κατ’ εξοχήν (επανακαθ)όρισαν τα σύγχρονα κριτήρια. Πέρυσι, ένας Σκωτσέζος εκπαιδευτής, για να δείξει γιατί εκεί οι σύλλογοι φέρνουν άθλια αποτελέσματα στα Κύπελλα Ευρώπης, είχε πει πως στο δικό τους σύστημα εξέλιξης ο Τσάβι και ο Ινιέστα, από τα μικρά χρόνια τους, θα είχαν απορριφθεί (και αποβληθεί) ασυζητητί. Αλλά είναι Σκωτία, πες.
Πες, επίσης, πως «είναι Αγγλία» εκεί όπου, καιρό τώρα, ο εθνικός υπεύθυνος των φυτωρίων Τρέβορ Μπρούκιγκ, ένα υπέροχο δεκάρι στα νιάτα του, χτυπά τα καμπανάκια και δίνει τροφή στη σκέψη μιλώντας σαν... Τσάβι. Οτι καλά είναι και το πάθος και το γερό κορμί, αλλά δίχως την τεχνική είσαι καταδικασμένος να υστερείς, στον ανταγωνισμό, αιωνίως. Και μετά να ψάχνεις γιατί ηττήθηκες.
Αυτή την εβδομάδα στη Μαδρίτη, όμως, στο μίτιγκ των εθνικών προπονητών όλης της Ευρώπης, ακριβώς το ίδιο πράγμα είπε και ο Λοράν Μπλαν για το γαλλικό σύστημα! Το οποίο γαλλικό σύστημα, Κλερφοντέν, Οσέρ, η περίφημη ακαδημία της Ναντ και δεν συμμαζεύεται, παντού οι Ευρωπαίοι το έχουν περί πολλού. Ο Μπλαν το αμφισβήτησε «δείχνοντας», ναι, σωστά μαντέψατε, Τσάβι και Ινιέστα. Είπε ό,τι και ο Σκωτσέζος.
Στη Γαλλία, αυτούς τους δύο δεν θα τους είχαν μετρήσει επιτυχώς. Γιατί κοιτάζουν άλλα πράγματα. Ο Τσάβι και ο Ινιέστα αναδεικνύουν περίτρανα το κριτήριο, να μάθει να χρησιμοποιεί κανείς πρώτα το μυαλό, προτού χρησιμοποιήσει την μπάλα που του έρχεται. Ο Ινιέστα, την ονειρεμένη χρονιά (2008-2009) που την έκανε και βιβλίο («Ενας Χρόνος στον Παράδεισο»), σε τρεις διοργανώσεις έδωσε... 59 ασίστ! Επειδή «από μνήμης» ήξερε επακριβώς τι θα κάνει με την μπάλα, πριν την πάρει για να τη δώσει.
Ο... διάσημος Τσάβι-Ινιέστα λοιπόν θα μείνει στην ιστορία γι’ αυτό. Διότι γενιές και γενιές «κοντών» ποδοσφαιριστών, όσοι θα έχουν γλιτώσει το ρίξιμο σε έναν... Καιάδα μόνο και μόνο επειδή το μπόι τους είναι πενιχρό, θα τους μακαρίζουν. Οπως με τις ηλικίες, έτσι και με τα ύψη, κάθε συζήτηση οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στην ανοησία. Στο γρασίδι μετράει πόσο καλός είσαι.
Πόσων ετών είσαι ή πόσων πόντων είσαι, αυτά μετρούν για την αστυνομική ταυτότητα.
Στον δικό μας τόπο, τη δοκιμασία αυτής της ανόητης συζήτησης συμβαίνει, τούτη την εποχή, να την περνά ο «λίγος» του Ολυμπιακού και στα έτη και στους πόντους, ο Φετφατζίδης. Για καλή τύχη του, έπεσε πάνω στον Βαλβέρδε. Εναν συμπατριώτη του υβριδίου, πάλι αυτό στα πόδια μας, Τσάβι-Ινιέστα. Για την ίδια καλή τύχη, και ο Νίνης είχε πέσει επάνω σε Ισπανό!
Πέρυσι ο (των, κατά Μπλαν, γαλλικών κριτηρίων) Ντιντιέ Ντεσάν πήρε το πρωτάθλημα με την Ολιμπίκ Μαρσέιγ, το πρώτο ύστερα από 18 χρόνια, βγάζοντας στον δεύτερο γύρο από το ψυγείο τα μόλις 167 εκατοστά του ξεγραμμένου Βαλμπουενά. Στο γλέντι των αποδυτηρίων, ο Βαλμπουενά έλουσε τον προπονητή του με ένα μπουκάλι νερό. Ο προπονητής παραδέχθηκε πως, στον πρώτο γύρο, αυτό που είχε δικαίωμα να κάνει ο Βαλμπουενά με ένα μπουκάλι νερό ήταν να του το πετάξει κατακέφαλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου