Οτι αυτό που ο Ερνέστο Βαλβέρδε βλέπει δεν τον ικανοποιεί (γιατί δεν τον εκφράζει) ως επαγγελματία, αν θέλετε δεν τον γεμίζει πρωτίστως ως άνθρωπο που ζει-τρώει-πίνει-αναπνέει ποδόσφαιρο, το παίρνουμε για fact. Δεδομένο. Παραπέρα, μάλλον... θα αυθαιρετήσουμε. Η αυθαιρεσία είναι η διαίσθησή μας.
Οτι, στο βλέμμα του Ισπανού, διακρίνουμε μια κάποια μελαγχολία αναπόλησης. Σαν να αναπολεί ό,τι το 2008-2009, με τις όποιες μουντζούρες στην Ευρώπη από την Ανόρθωση τον Αύγουστο ώς τη Σεντ Ετιέν τον Φεβρουάριο, πάλι τον έκανε να νιώθει πιο καλά από όσο σήμερα.
Μας φαίνεται πως ο Βαλβέρδε, όχι πως το θέλει, απλώς του συμβαίνει υποσυνείδητα, ενδεχομένως επειδή είναι ακόμη στην αρχή της δεύτερης θητείας του και δεν έχει εξοικειωθεί απολύτως με τις τρέχουσες παραμέτρους, αναπολεί έναν σπουδαίο Αντζα να ξέρει πώς παίζουν από πίσω με την μπάλα. Εναν Μπελούτσι που βρήκε το στοιχείο του και σήμερα έχει γίνει αστέρι στην Πόρτο, έναν Τζόρτζεβιτς, έναν Γκαλέτι πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος. Ισως ακόμη-ακόμη και τον πιο αγαπημένο του, για την αφοσίωση και για τη θετική ενέργεια που διαχέει στο περιβάλλον, από κάθε άλλον παίκτη στου Ρέντη, τον Πάντο!
Μην ξεχνάμε επιπλέον, δε, πως πρόπερσι ο Βαλβέρδε είχε να ακουμπήσει σε ακόμη πολύ καλό Ντουντού, δυναμό που τώρα απεγνωσμένα το ψάχνει στο... τούνελ. Σε ακόμη καλό Πατσατζόγλου. Σε ακόμη καλό Ντιόγκο, στο πρώτο εξάμηνό του τουλάχιστον, προτού τον χαλάσουμε χειρότερα και από Ελληνα. Σε αξιόπιστο Κοβάτσεβιτς, όσο (λίγο) τον είχε προλάβει. Ασφαλώς σε καλύτερο Νικοπολίδη.
Τείνω να πιστέψω πως ακόμη και με τον αλησμόνητο για την κοσμάρα του Ντομί, έτσι όπως τα είχε βολέψει μαζί του εκεί, στην αριστερή άκρη, ο εντρεναδόρ αισθανόταν καλύτερα από όσο τώρα. Τώρα, τι είναι καλύτερο από τότε; Οπωσδήποτε ένας Παπαδόπουλος, ο Αβραάμ, θεαματικά εξελιγμένος ως προσωπικότητα. Ενας Τοροσίδης πιο ώριμος. Και σε ένα βαθμό ο Μήτρογλου. Λιγότερο άγουρος για την ευθύνη.
Πηγή: http://www.exedrasports.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου